كودكان قشر عمدهاي از جمعيت جهان را تشكيل ميدهند به طوري كه در كشورهاي در حال توسعه، سهم اين قشر از كل جمعيت تقريبا به 50 درصد ميرسد (ملک و همکاران، 1391). در هرجامعه سلامت كودكان و نوجوانان اهميت ويژهاي دارد و توجه به بهداشت رواني آنان كمك ميكند تا از نظر رواني و جسمي سالم بوده و نقش اجتماعي خود را بهتر ايفا كنند. (نریمانی و همکاران، 1391). همچنین بازي، فقط عامل تخلیه انرژي کودك، اتلاف وقت و یا جلوگیري از شلوغی او نیست، بلکه نقش زیادي در رشد تفّکر، دقّت و خلاقیت کودکان دارد (باگرلی و پارکر، 2015). از طرفی، سالهاي پیشدبستانی (4 الی 6 سالگی) سالهاي شکلگیري شخصیت فرد است که با حساسیت بالاي کودکان نسبت به محیط مشخص میشود. یکی از مؤثرترین ابزارهاي آموزش در این مقطع سنی، بازي است. بازي افكار دروني كودك را با دنياي خارجي او ارتباط ميدهد و باعث ميشود كه كودك بتواند اشياي خارجي را تحت كنترل خود درآورد، بازي به كودك اجازه ميدهد تا تجربيات، افكار، احساسات و تمايلاتي را كه براي او تهديد كننده هستند، نشان دهند (وتينتون و همكاران، 2008). بازي درماني رويكردي ساختارمند و مبتني بر نظريه درمان است كه فرايندهاي يادگيري و ارتباط سازگارانه و بهنجار كودكان را پايهريزي ميكند. در بازي درماني به كودك فرصت داده ميشود تا احساسات آزاردهنده و مشكلات دروني خود را از طريق بازي بروز دهد و آنها را به نمايش درآورد (شاهرفعتی و همکاران، 1395). همچنین بارزترین شیوه تغییر رفتار در کودکان بازیدرمانیگروهی است. در این روش درمانی، کودکان به صورت گروهی با استفاده از بازی و اسباب بازیها قادر میشوند افکار، احساسات و نگرانیهایی را که نمیتوانند به گونه دیگری بیان کنند، را ابراز کنند. کودکان میتوانند به راحتی، بدون احساس خطر و با احساس امنیت دنیای درونی خود را با بازنمایی نمادین و عینی اسباب بازیها بیان میکنند (ری، 2014). در بازی درمانی گروهی، درمانگر این فرصت را دارد که به دنیای کودکان وارد شده و آن را تجربه کند و فعالانه به مشکلاتی که کودک به خاطر آنها برای درمان آورده شده رسیدگی نماید و به او کمک کند که بر کمبود مهارتهای هیجانی و اجتماعی غلبه کند (). پژوهشگران به این نتیجه رسیدند که بازیدرمانی بیرهنمود متناسب با سن، نیازهای کودکان در زمینه سنی را برآورده کرده و اثر سودمندی بر رفتار، سازگاری و مهارتهای اجتماعی آنها دارد (آریاپوران و اسکندری، 1395). براساس فرضیه آدلر، ویژگیهای رفتاری کودک در بازی او کاملاً مشخص است. بسیاری از «حدسیات» (فرضیات) از طریق مشاهدهی کودک در بازی میتواند تأیید شود (کریستین و همکاران، 2014).