فراموشی (1388)، به بررسی تاثیر ارتفاع بر عملکرد ریوی و توان هوازی مردان ورزشکار پرداخت. نتایج نشان داد که شاخصهای FEV1,FVC ,PEF ,FEF25-75%, PIF,MVV ,FEV1FVC وVC در ارتفاع 3600 متری از سطح دریا نسبت به سطح دریا و نیز ارتفاع 1400 متری بطور معنی داری افزایش یافت. همچنین صعود موقت به ارتفاع 3600 متری بدلیل کاهش مقاومت راههای هوایی موجب افزایش معنی دار اکثر شاخص های عملکرد ریوی می شود و توان هوازی به علت کاهش اکسیژن شریانی در ارتفاع کاهش می یابد. در این راستا وکیلی و همکاران سه نوع برنامه تمرینی قدرتی، استقامتی تناوبی و ترکیب دو روش را مورد بررسی قراردادند؛ آنها افزایش معنیدار VO2 max را در گروههای برنامهی استقامتی تناوبی و برنامه ترکیبی مشاهده کردند اما این تغییرات بین دو گروه را بدون تغییرات معنیدار در وزن بدن مشاهده کردند.