اوست (2014)، مروری سیستماتیک روی اثربخشی ACT داشت. این بررسی و متاآنالیز شامل 60 گروه (4234 شرکت کننده) در زمینه اختلالات روانپزشکی، اختلالات روانی و استرس بود. میانگین اندازه اثر در تمام مقیاس ها کوچک بود (0.42). در مقایسه با تحقیق اوست (2008) متاآنالیز هیچ بهبود معنیداری در کیفیت روش شناسی و توزیع اندازه اثر (از 0.68) نشان نداد. هنگامی که ACT با انواع مختلف درمان های شناختی یا رفتاری مقایسه شد، اثر کوچک و غیر قابل توجهی از 0.16 به دست آمد. یک ارزیابی مبتنی بر شواهد نشان داد که ACT هنوز برای هر نوع اختلال به خوبی شناخته نشده است. احتمالا برای افسردگی، نشانه های روان پریشی، OCD، اضطراب مخلوط، سوء مصرف مواد و استرس نتایج خوبی را نشان داده است..