مشاوره انجام پروپوزال ارشد انجام پایان نامه دکتری تهران تبریز اصفهان شیراز

در دنیای رقابتی امروز، تنها مزیت رقابت پایدار هر سازمان(از جمله مراکزدرمانی)، افراد آن و نقش تمامی آنان در موفقیت سازمان می باشدکه این امر از طریق توانمند سازی و متعهد بارآوردن کارکنان میسر است(ابیلی و ناستی زایی، 1388). امروزه مانند گذشته نیست که مزیت رقابتی یک سازمان در تکنولوژی و ابزار الات پیشرفته باشد بلکه بزرگترین مزیت یک سازمان در بکارگیری نیروی خلاق و ماهر است متاسفانه بسیاری از سازمان ها و چه بسا بیمارستانها تصور نادرستی درباره کارکنان خود دارند. کم نیستند افرادی که از دانش بالایی برخوردارند ولی بهره لازم از توانایی های انها برده     نمی شود. شاید یکی از عوامل مهم در بوجود امدن این مشکل ، عدم توجه به توانمندی های کارکنان باشد(قلی زاده اذری و سعیدی، 1388). اسپریتزر¹(1995)، به این نتیجه رسید که رضایت، اثربخشی مدیریتی، رفتارهای نواورانه و کاهش استرس رابطه ی معتدلی با توانمندسازی دارند. توانمندسازی اثر مثبت مستقیمی بر نواحی زندگی کاری دارد که به نوبه خود تاثیر منفی بر فرسودگی احساسی² دارد (Stander and Rothmann, 2010).

از سوی دیگر توانمندسازی در حوزه ی روانی مورد توجه است. اگرچه مطالعات بسیاری برروی توانمندسازی یا تکنیک های ان انجام شده است، ولی مطالعات کمی بروی توانمندسازی روانی انجام شده است. توانمندسازی روانی زمانی وجود دارد که کارکنان درک کنند که انها کنترل بر زندگی کاری دارند(Stander and Rothmann , 2010). این در حالی است که در سازمانهای جدید، مدرن با بهره وری بیشتر، کارکنان گزارش داده اند که احساس انزوا³، از ارزش ها کاستن⁴، نا انسانی کردن⁵ و استثمار⁶ می‌کنند(Fairholm, 1997;Neal, 1997; Stajkovic& Lathans, 2003). نیروی کاری تکنولوژیکی امروز، ساعات بیشتری را به کار اختصاص می دهد ولی احساس نمی کند که زحمت او جبران و پاداش داده می شود. درک کارکنان این است که چالش های فردیشان زیاد در سازمان شرکت ندارد و انها احساس انزوا کنندگی از محصول نهایی می‌کنند چرا که هیچ تضمینی برای مسیر  دراز مدت با کارفرمای فعلی وجود ندارد(Fairholm 1997, Huntley, 1997). حال اگر عدم قطعیت اقتصاد، بیکاری و سایر استرس های شغلی را به عوامل بالا اضافه کنیم، اشکار است که کارکنان امروزه در وضع نا مساعد و خطرناکی هستند(Chandler Lee, 2005).

به نظر می رسد این موضوع در محیط های بیمارستان وخامت بیشتری دارد جایی که به علت باز بودن محیط بر روی مردم ، انتظارات بالای بیماران و نزدیکان ، فراوانی کشمکش های بین فردی، بی حرمتی و رفتارهای ناسزاوار بیمار و اطرافیان، پرستاران دچار تنیدگی می شوند(شاکری نیا، 1389). به گفته مسعود فلاحی ، رییس انجمن علمی پرستاری کشور، پرستاران ایرانی در هفته 14ساعت بیشتر از استاندارد جهانی کار می کنند. بر اساس استانداردهای جهانی، هر پرستار باید 30 ساعت در هفته کار کند، در حالی که در ایران، پرستاران 44 ساعت در هفته کار می کنند. علاوه بر بالا بودن ساعات کاری،کم بودن تعداد پرستاران نسبت به تعداد بیماران نیز باعث افزایش فشار روانی در بین این قشر زحمتکش می شود(فلاحی،1386). متولیان مراقبت از سلامت اگرچه تمام زندگی شان را وقف فراهم اوردن خدمات برای سلامت افراد و اجتماع کرده اند ولی متاسفانه جامعه نسبت به سلامت روانی و فیزیکی خودشان بی توجه اند و آن را نادیده می گیرند، (Lambert&Lambert، 2007). بنابراین در محیط کاری، پرستاران با عوامل استرس زای چند گانه ای روزانه مواجه هستند. که می تواند سلامت  فیزیکی و روانی انها را به مخاطره بیندازد(Harrison et al, 2002). به عنوان مثال اگر مرگ نا بهنگام اتفاق افتد انها ممکن است احساس پوچی کنند (Wright,1998).در این گونه موارد منابع درونی که ممکن است به انها کمک کرده و کارساز باشد، معنویت است چون معنا و هدف به زندگی می دهد(Denis et al 2006). با توجه به این که افراد با ظرفیت معنویت متولد می شوند، پرستاران با ترکیب معنویت با حرفه شان می توانند حرفه شان را نه به عنوان یک شغل بلکه یک ماموریت ببینند(Bagheri et al 2010). عملکرد شایسته پرستاران نیازمند بهره برداری از روشهای مقابله ای مطلوب و همچنین عناصری نظیر هوش معنوی می باشد. به نظر این محقق مولفه های هوش معنوی اثر زیادی بر رابطه پرستار و بیمار و همچنین نقش مهمی درکیفیت مراقبت های پزشکی دارد. تاثیر معنویت بر سلامت و کاهش نرخ بیماری و زندگی دراز مدت تر، کاهش افسردگی توسط چندی از محققین مطالعه و تایید شده است(MacDonald&Friedman, 2002,Elmer, MacDonald and Friedman, 2003). البته به گفته ی محققان، خود پرستاران هم اذعان دارند که معنویت بخش اساسی کارشان است و انها بایستی توجه بیشتری به ابعاد معنویت بیماران کنند(Van Dever and Bacon, 2001).

.

.

.

.

.

.